De grens is roze

Ze tekent met een gekleurd krijtje een streep over de muur. Zo van boven naar beneden. Terwijl ze op haar hurken zit, trekt ze de streep door over het whitewash laminaat van de slaapkamervloer.

“Wat ben jij nu aan ’t doen?” vraag ik, terwijl ik overeind kom en het dekbed tot aan mijn oren over me heen haal. Man, wat is het hier toch koud.

Ze geeft antwoord zonder me aan te kijken.

“Mijn therapeut zegt dat ik mijn grenzen beter moet aangeven.”

De roze streep reikt inmiddels tot bij het bed. Wat gaat ze nu doen? Niet te geloven. Ze kruipt er onder en gaat onverstoorbaar verder.

“Dat is toch maar metaforisch?” roep ik, want ik ben bang dat ze me anders niet hoort. Ik hoor een beetje een bibber in mijn stem. Ik vind het eng als ze zulke dingen gaat doen en zeggen. Gelukkig ze komt toch weer tevoorschijn.

“Dat kan wel zo zijn, maar soms werkt het beter als je dingen concreet maakt.” Ze hijgt een beetje.

“Zegt je therapeut,” vul ik haar aan.

“Zegt mijn therapeut, ja.” Beaamt ze geïrriteerd. “En dat is een hele goeie.” Ze zwaait met haar armen. “Dit, is mijn deel. Zie je, mijn stuk van het bed, mijn stoel. Dat,” en ze wijst naar mijn kant, “dat, is jouw terrein. Daar mag je doen wat je wilt.”

Ze slaat het krijt van haar handen en veegt met een ongeduldig gebaar haar haren uit haar gezicht. Er blijft een roze veeg achter. Ik kijk er naar. Er was een tijd, en die is nog niet zo heel lang geleden, dat we niet van elkaar af konden blijven. Dat we elke grens overschreden.

“En nu ga ik naar mijn werk,” zegt ze.

“Dat gaat niet lukken.” Er zit een triomfantelijk toontje in mijn stem dat ik bij een ander hoogst irritant zou vinden. “Want de deur zit aan mijn kant.”

Ze  kijkt van deur naar mij en weegt mijn woorden.

“Of wou je soms via het raam naar buiten?” voeg ik eraan toe.

Ik zie dat ze aarzelt.

“Ik wil de grens wel tijdelijk voor je openstellen, hoor. Maar dat gaat je wel wat kosten.” Ik grinnik bij de gedachte aan wat er komen gaat. “Hoeveel? Dat bepaal je zelf. Dan kun je bij de volgende sessie toch zeggen dat je je huiswerk hebt gedaan.”

Mijn antwoord bevalt haar. Ze doet graag haar best. Daarom lacht ze ondeugend en steekt ze de grens over.