Babies on bicycles

Ik kijk naar jou, jij kijkt naar mij
Je klapt, je glundert
je ziet, je verwondert je
en mij.

Ik ken jou niet
Jouw moeder, zij zit achter je.
Ze kijkt vermoeid, zit met haar hoofd bij hele andere dingen.
Belangrijke dingen.
Daardoor ziet ze jou niet.
Belangrijke jij.
Ik herken het, vergeef het haar.
Ik hoop dat ze het soms wel ziet,
en hoort en ruikt en voelt.
Dat hoop ik
voor haar, voor jou.

Maar mijn dag is al goed.

Picknicken in het park

“Deze is van twintig jaar geleden,” zegt ze, terwijl ze met een mager vingertje naar de foto wijst.

“Echt?” Ik kan het me niet voorstellen dat het park er toen nog zo uit zag. Zo relaxt. Zo…gezellig.

Ik kijk naar de mensen, de gezichten. Zoveel lachende gezichten. “En die rook? Is dat het begin?”

“Wat? Oh, daar.” Ze lacht een beetje. “Nee, dat is van een barbecue.”

“Een wat?” Ik schuifel wat op mijn stoel. Ik ben gek op de verhalen van vroeger.

“Een vuurtje waar je je vlees op kunt grillen. Lekker was dat!” Ze likt haar lippen af.

“Vlees? Aten jullie toen nog vlees?” vraag ik verbijsterd.

“Ja,” knikt ze. “Zelfs jij hebt vroeger nog vlees gegeten.”

Ik kan me er niets van herinneren. Hoe oud was ik toen? Net geen baby meer, denk ik. “Hoe smaakte dat dan?”

Ze denkt tot er rimpels in haar gezicht verschijnen. Dan verschijnt er een gelukzalige glimlach. “Een beetje als tofoe, maar dan lekkerder.”

“Nog lekkerder dan tofoe?” Ik heb al in geen maanden meer tofoe gegeten. Het is nergens meer te krijgen. Ik droom er af en toe over. Ze zeggen dat ik dan in mijn slaap lig te smakken.

Ik wil nog meer weten. Kijk in haar ogen die net zo blauw zijn als die van mij. Ik hang aan haar droge lippen. “En die groene dingen er achter?” Op het moment dat ik dat vraag, zie ik dat ik te ver gegaan ben (ik zie het aan het knijpen van haar hand) maar ik kan het niet meer terugdraaien. Mijn gehandschoende hand reikt naar haar hand, naar haar gezicht, maar de plexiglasplaat maakt lichamelijk contact onmogelijk. Dat zou ook te gevaarlijk zijn. Toch wilde ik dat ik bij haar kon komen.

“Dat zijn bomen.” Ze fluistert het, herhaalt het en gaat steeds sneller praten. “Bomen en gras, wolken en wind, vogels en muziek.” Ze ratelt. “Bomen en gras, wolken en wind, vogels en muziek.” Steeds sneller, steeds harder.

Achter haar staat iemand op. Hij pakt haar bij haar elleboog. “Mevrouw,” zegt hij dwingend,  mevrouw, rustig maar.”

Maar mama wordt niet rustiger. “Bomen en gras, wolken en wind, vogels en muziek.” Ze slaat wild om zich heen, probeert de man in het beschermende pak weg te duwen. Hij gebaart naar bij mij dat ik beter weg kan gaan. Ik wil niet. Ik wil bij haar. Maar ik moet.

Ik gris snel de foto van het tafelblad voor iemand anders dat kan doen. Ik prop hem onder mijn kleren en maak dat ik weg kom. Ik kijk nog één keer om en zie hoe mijn moeder wordt weggevoerd. Dan ga ik. De waanzin in.

Echte vrienden

De telefoon, internet, televisie – alles gaat uit. Je slaakt een zucht. Vandaag leef je in het nu, zoals zo vaak gepredikt is door mindfulness goeroes. Wat je ook al langer van plan was, maar waar je nooit echt de tijd voor nam. Nu dus wel. Vandaag, op je laatste dag, zal je geen verslag meer doen op sociale media en wil je niet weten wat er in de wereld speelt. Je geeft de poes een aai, kroelt haar achter de oren. Met volle aandacht kriebel je haar op alle plekjes die ze lekker vindt. En je vraagt je af waarom je dat niet vaker deed. Zou je dan gelukkiger zijn geweest?

Vandaag gaat het gebeuren. Twitter klapte de afgelopen dagen al bijna uit elkaar. #impact is wereldwijd trending topic. In Nederland is het #inslag. Er bestaat nog steeds een kans dat deze meteoriet de aarde niet zal treffen. Geen grote kans en niemand die er eigenlijk nog rekening mee houdt. #prepare staat op de tweede plek en #beware is nummer drie. Al jouw 5983 virtuele vrienden houden zich op de één of andere manier mee bezig.

Je schenkt jezelf een wijntje in en pakt een lp uit de kast. Hoeveel zou je er nog kunnen draaien? Tien? Twintig? Honderd? Beginnen met The Final Countdown? Nee, dat ligt teveel voor de hand. Toen, in de jaren tachtig met getoupeerd haar en wijde truien waren we er ook al zeker van dat het einde nabij was. Moet je ons nu zien!

Het is nog maar een paar dagen geleden dat we leefden alsof het niet op kon. Alsof de tijd ook niet op kon en we onsterfelijk waren. Nu komt de afrekening. Je hoopt er bijna op. Denkt aan de arrogante koppen van je collega’s, de chagrijnige kassières, maar ook aan het meisje dat gisteren ondersteboven in het klimrek hing (haar haren raakten de grond), de aids- en ebolawezen, en de hoertjes in Thailand.

Zou je er iets van voelen of is het met een daverende klap in één keer over. Niemand kan het je vertellen, de theorieën buitelen over elkaar heen. Maar wat zou je daarna graag helemaal opnieuw beginnen. Met een nieuw account en een kersvers profiel.

Je zwenkt de wijn in het glas en snuffelt eraan. Deze was voor een speciale gelegenheid. Om met je vrienden en familie op te drinken op een bijzondere dag. Een mooie wijn. Voor jou en al je vrienden.