"En u bent al dertig jaar loodgieter?" De man knikt. "Het is echt uw passie, zeg maar?" De vrouw kijkt hem niet aan terwijl ze de vraag stelt. Ze kijkt naar haar schrijfblok en de zilveren pen die ze in de aanslag houdt. Zo gauw hij antwoordt schiet haar pen ervandoor en glijden de letters als vanzelf op het papier. Merkwaardig ouderwets vindt hij het. "Nou, een passie zou ik het niet willen noemen," zegt hij droog, terwijl hij denkt aan de vele verstopte doucheputjes die hij in al die jaren onder handen heeft moeten nemen. En dat in de chicste huizen. Juist daar bleken de bewoners vaak te beroerd om hun eigen troep op te ruimen. "Ik doe gewoon mijn werk. En de ene of de andere klus is voor mij gelijk. Je hebt grote klussen en kleine klussen. En dat is het."
Tanja zucht. Ze herkent het wel. Zij heeft ook zo haar grote en kleine klussen. Qua tijd valt dit wel onder haar grote klussen, maar als je naar de inhoud van haar taak kijkt, valt er weinig eer aan te behalen. Ze kijkt rond in de bus of ze misschien met goed fatsoen ergens anders zou kunnen aanschuiven. Maar helaas, de meeste loodgieters hebben hun eigen gezelschap bij zich. Vrouw of vriendin, zoon of dochter, in een enkel geval wordt de vakman zelfs vergezeld door zijn moeder. Misschien dat daar nog een leuk verhaal in zou zitten. Hoe loodgieters aan hun partners komen. En is het wel leuk om zo'n man in huis te hebben die bij nacht en ontij opgebeld kan worden voor een spoedklus aan een waterleiding of een lekkende kraan? Ze zou het kunnen combineren met een reportage over leven met een verloskundige. Op een bepaalde manier hebben die twee beroepsgroepen wel raakvlakken. Ze denkt aan verstopte leidingen en tangverlossingen en krijgt spontaan een lachkick. Snel even noteren. Misschien dat de Viva daar iets in ziet?
"Sorry, maar ik wil even kijken hoe het er thuis voor staat." John, de loodgieter, wijst naar het bagagerek. Tanja weet niet direct wat hij bedoelt, maar staat na de eerste verwarring snel op om hem de ruimte te gunnen. Wat maken ze die banken in zo'n touringcar toch altijd dicht op elkaar. Dat is niet erg als je met allemaal bekenden op pad bent, maar nu zal ze zich zes uur lang tussen de ambachtslui bevinden. Ze hoopte vooraf dat ze allemaal genoeg deodorant op zouden doen, maar bij het instappen had ze liever gewenst dat ze zuinig waren geweest met de Axe en Brut. Haar adem inhoudend ging ze op weg naar een lege stoel, onderwijl vriendelijk om zich heen lachend. Ze moet deze jongens wel te vriend houden, want zij zijn het hart van haar reportage.
John pakt intussen zijn tas uit het rek en trekt er een grote etui uit. Nieuwsgierig kijkt Tanja mee. John blijkt met zijn tijd mee te gaan: hij heeft een Samsung tablet meegenomen aan boord. Het nieuwste van het nieuwste. Voor haar werk zou dat ook best handig zijn. Nu doet ze eigenlijk dubbelop: schrijven en daarna thuis weer uitwerken op haar laptop. Al komen op het moment dat ze zit te puzzelen boven haar kriebelige handschrift wel vaak de beste ideeën naar boven. Nu heeft ze echt niets anders bij zich dan een schrijfblok en een paar pennen.
"Goh, handig, zo'n tablet"," doet ze een nieuwe poging om een gesprek aan te knopen. Ja, knikt John. "Je kan er ook hele mooie foto's mee maken." En hij demonstreert het direct door het gezelschap in de bus te fotograferen. Op dat moment moet de bus hard remmen bij het ritsen en John dreigt voorover op zijn neus te vallen, languit in het gangpad. Tanja weet hem nog net tegen te houden. "Oeps." Ze lacht verlegen. John gaat snel weer op zijn plaats zitten. "Ik kan ook heel makkelijk bijhouden hoe het staat met de voorraad." John veegt met zijn hand over het scherm en raakt een paar knoppen aan. Prompt verschijnen er allemaal foto's van schroeven, moeren, pvc pijpen en tussenstukken. Interessant, denkt Tanja. Maar John is haar al vergeten, omdat er dringend mailtjes moeten worden beantwoord.
Tijdens de plaspauze, halverwege de rit, maakt Tanja een rondje langs de loodgieters. Ze noteert hier en daar wat markante uitspraken, leert de passagiers een beetje kennen en komt gaandeweg meer te weten over het loodgietersbestaan. Ieder heeft zijn eigen verhaal. De man die zijn moeder heeft meegenomen blijkt het familiebedrijf van zijn vader te hebben voortgezet na diens overlijden. Ze hebben wel een uitje verdiend, samen. Een wat oudere man heeft, na een succesvolle carrière als wetenschapper, pas op latere leeftijd van zijn hobby zijn beroep gemaakt. Hij maakt pareltjes van badkamers. Tanja begint benauwd aan de laatste bladzijde in haar opschrijfboekje.
Na de pauze gaat Tanja weer naast John zitten. Hij ziet haar knoeien op de lege plekken tussen vol gekalkte blaadjes. "Wil je mijn tablet lenen?" vraagt hij terwijl hij het apparaat tevoorschijn haalt. Dat laat ze zich geen twee keer zeggen. En met haar pen schrijft ze snel verder op het scherm. Dan drukt ze per ongeluk op een plaatje en komt een grote foto tevoorschijn. Het is een schaars geklede vrouw die een kraakheldere designbadkamer demonstreert. Tanja kijkt schalks naar John. "Alle klussen zijn gelijk?" vraagt ze. Hij lacht verlegen. Tja, sommige zijn nu eenmaal meer gelijk dan anderen...
